Διαβάζοντας την Μαριλίζα

Η πολυαναμενόμενη παρέμβαση της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου μέσω της Αυγής δεν προκάλεσε καμία έκπληξη στους υποψιασμένους. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά το άρθρο της:

 Το αδιέξοδο στο Eurogroup και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο οδηγεί σε τρεις θλιβερές διαπιστώσεις.

Προφανώς η ΜΞ θλίβεται για το αδιέξοδο. Τι κρίμα που δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους για να μας ανακοινώσουν με ποιον τρόπο θα συνεχίζουν να μας κάνουν αυτό που ο σύντροφος της ΜΞ έκανε στη μισή Αθήνα. Πάντως η παραδοχή ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο την ώρα που κάθε αστός πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του παπαγαλίζει ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μάλλον αποδεικνύει ότι το Eurogroup και γενικότερα η ΕΕ δεν είναι και πολύ δημοκρατικά.
Ποιες είναι όμως οι θλιβερές διαπιστώσεις:

Πρώτον: Η κυβέρνηση όχι μόνο εγκατέλειψε την επαναδιαπραγμάτευση, αλλά προχώρησε στην ψήφιση των επαχθέστερων μέτρων και παραμέρισε τη Βουλή επιβάλλοντας τις απαράδεκτες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου χωρίς να έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων μια στοιχειώδη συμφωνία

–         Γιατί εγκαταλείψατε ρε άχρηστοι την επαναδιαπραγμάτευση; Αυτό είναι πλέον το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτός είναι ο πυρήνας της κριτικής στην κυβέρνηση; Και ας πούμε ότι η κυβέρνηση επαναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο. Θα πετύχαινε κάτι καλύτερο; Όπως; Αν επαναδιαπραγματευόταν θα ήταν όλα καλά αφού θα είχαμε μια κυβέρνηση που δεν θα είχε εγκαταλείψει την επαναδιαπραγμάτευση;
– Αν πάλι είχε εξασφαλίσει εκ των προτέρων μια στοιχειώδη συμφωνία θα ήταν όλα καλά; Δεν θα συνέτρεχε ανάγκη κριτικής στην κυβέρνηση επειδή θα είχε συμφωνήσει να πάρει τη δόση ψηφίζοντας τα μέτρα; Αυτό υπονοεί ότι ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης, σύμφωνα με την ΜΞ, θα ήταν αφενός να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο (προσοχή, όχι να το ακυρώσει, ούτε να το υπερβεί) και στη συνέχεια να εξασφαλίσει μια δέσμευση ότι θα πάρει τη δόση μόλις ψηφίσει τα απαραίτητα μέτρα. Η Αριστερά στα καλύτερά της…

«…συνειδητά εγκλωβισμένη στην πολιτική που ενισχύει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης»

Όταν ακούω αυτόν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης βγάζω σπυριά. Μιλάμε για την επιτομή της ξύλινης γλώσσας. Επειδή βάζεις τον επιθετικό προσδιορισμό «φαύλος» νομίζεις ότι λες κάτι πολύ σημαντικό. Όχι ρε φίλε/η. Μια παπαριά παπαγαλίζεις, που απλά ο κόσμος την ακούει 500 χιλιάδες φορές τη μέρα και του έχει γίνει συνήθεια χωρίς να την καταλαβαίνει.

Χωρίς στρατηγική διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση του χρέους και αλλαγή πολιτικής, θα ζήσουμε άλλη μια φορά ό,τι έγινε με το PSI. Δέκα μήνες μετά η επανακεφαλαιοποίηση είναι σε εκκρεμότητα, η οικονομία βυθίζεται, η αγορά έχει στεγνώσει και η αυξανόμενη ύφεση ακυρώνει στη πράξη τα όποια οφέλη του «κουρέματος».

Η διαπραγμάτευση επανέρχεται. Αυτή τη φορά με στρατηγική. Μαντέψτε, για αναδιάρθρωση του χρέους και αλλαγή πολιτικής. Αυτές οι δύο έννοιες είναι πολύ προσφιλείς στην ΜΞ. Έζησε από κοντά την αλλαγή της πολιτικής ως στενή συνεργάτιδα του «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», στενή φίλη του παιδιού της αλλαγής, και από ακόμα πιο κοντά την πρώτη αναδιάρθρωση του χρέους πριν από ένα χρόνο. Γι’ αυτό άλλωστε επιδιώκει να διασώσει στο άρθρο της εκείνη την στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης στην οποία μετείχε, γράφοντας για «τα όποια οφέλη του κουρέματος». Ελπίζω να επανέλθει σε επόμενο άρθρο της για να μας αναφέρει δυο τρία από αυτά τα οφέλη γιατί αδυνατώ να τα εντοπίσω μόνος μου.
Δεύτερον: Μια ευρωπαϊκή συνολική λύση για την κρίση χρέους και την προοπτική της Ευρωζώνης παραμένει ευσεβής πόθος…Η πολιτική διγλωσσία και ανακολουθία, η ιδεοληπτική εμμονή στη νεοφιλελεύθερη πολιτική και η χρονική καθυστέρηση υπονομεύουν τη συνοχή και την προοπτική της Ευρωζώνης.

Και αναρωτιέμαι κι εγώ ο αφελής: Αυτός που πιστεύει σε κάτι το οποίο μετά χαρακτηρίζει ευσεβή πόθο, αυτός που σέρνεται πίσω από δίγλωσσους, ανακόλουθους, ιδεοληπτικά εμμονικούς και βραδυφλεγείς νεοφιλελεύθερους, δεν είναι κομματάκι αυτοκαταστροφικός; Αν πιστέψουμε ότι οι Ευρωπαίοι είναι όντως όλα αυτά που τους καταμαρτυρεί η πρώην υπουργός, τότε αυτός που μένει προσκολλημένος σε αυτούς πως μπορεί να χαρακτηριστεί;

Τρίτον: Η εξέλιξη στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποτυπώνει το στρατηγικό αδιέξοδο της Ε.Ε. και την παραβίαση βασικών ευρωπαϊκών αρχών. Σε περίοδο κρίσης, αντί να λειτουργήσει ο κοινοτικός προϋπολογισμός ως εργαλείο ανάπτυξης, αναδιανομής και κοινωνικής συνοχής, οι δημοσιονομικές προοπτικές για την περίοδο 2014-2020 προτείνεται να συρρικνωθούν δραματικά

Αν όντως η ΕΕ βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο τότε ποιος ο λόγος να παραμένουμε μέλη της; Επίσης αν περιμένεις από τους νεοφιλελεύθερους, δίγλωσσους και ανακόλουθους ευρωπαίους να λειτουργήσουν με γνώμονα την ανάπτυξη και την αναδιανομή είσαι είτε καθυστερημένος είτε παρανοϊκός. Επίσης αν σε όλη τη διαδρομή της ΕΕ και του ευρώ το μόνο που έχεις να παρατηρήσεις ως αρνητικό είναι ότι αναμένεται να συρρικνωθούν οι δημοσιονομικές προοπτικές μέχρι το 2020 τότε είσαι απλά ένα πολιτικό λάχανο.
Η αντίληψη του «καλού παιδιού» που άνευ όρων λαμβάνει μέτρα και στη συνέχεια ζητάει επιβράβευση οδηγεί τη χώρα μας σε συνεχώς δυσμενέστερη θέση και υποκαθιστά τη στρατηγική εξόδου από την κρίση με ένα ατέρμονο αγωνιώδες κυνήγι της επόμενης δόσης

Τέρμα τα καλά παιδιά. Τώρα θα γίνουμε τα κωλόπαιδα της ευρώπης. Θα βρίζουμε, θα φτύνουμε και θα λέμε ‘ρε’. Ας σταματήσει αυτή η φαρσοκωμωδία με την χώρα μας να παίρνει μέτρα και μετά να ζητάει επιβράβευση. Ας τα πάρει τα μέτρα χωρίς να ζητάει τίποτα. Να δείξουμε λίγο την υπερηφάνεια μας ρε παιδί μου.
Σήμερα, απαιτείται εναλλακτική πρόταση και αλλαγή πολιτικής. Απαιτείται μακροπρόθεσμη στρατηγική εξόδου από την κρίση και σθεναρή διαπραγμάτευση τόσο για τη χώρα μας όσο και τη συνολική ευρωπαϊκή προοπτική

Άντε πάλι η διαπραγμάτευση…
Πάντως η σχιζοφρένεια επανεμφανίζεται. Μην τυχόν και χάσουμε την συνολική ευρωπαϊκή προοπτική. Πως θα γίνει αυτό; Με εναλλακτική πρόταση και αλλαγή πολιτικής. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Όσοι αυτοαναγορεύονται ως οι γνήσιοι και μοναδικοί «ευρωπαϊστές» που επιδιώκουν τη συγκρότηση ενός δήθεν ευρωπαϊκού μετώπου ως μανδύα εγκλωβισμού στον αδιέξοδο μονόδρομο της κρατούσας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αποδυναμώνουν και τελικά υπονομεύουν τόσο τη διαπραγματευτική δύναμη της χώρας μας, όσο και την προοπτική αλλαγής πλεύσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η κατακλείδα του κειμένου έχει όλο το ζουμί. Λέει στους παλιούς της συντρόφους: Δεν είστε οι μόνοι ευρωπαϊστές, είμαστε και εμείς. Στην πραγματικότητα εννοεί: δεν είστε οι μόνοι που πρέπει να κάνετε τα πάντα για να διατηρηθεί η ευρωπαϊκή προοπτική, είμαστε και εμείς διατεθειμένοι να κάνουμε ό,τι και εσείς. Δηλαδή να κάνουμε ό,τι πρέπει αρκεί να υποσχεθούμε ότι «οι θυσίες του λαού θα πιάσουν τόπο».

 Εν κατακλείδι, η αρθρογράφος δεν έβγαλε ζουμί. Δεν έγραψε κάτι που να κινήσει το ενδιαφέρον. Θα «πουλούσε» περισσότερο αν έγραφε καμιά ιστορία από την εποχή του ΓΑΠ, αν έδινε στο φιλοθεάμων κοινό ιστορίες κλειδαρότρυπας από το παλιό ΠΑΣΟΚ. Πως γυμναζόταν ο Γιώργος, πως έτρωγε ο Βαγγέλης, πως κουρδίζαν τον Παπαδήμο. Δίπλα τους ήταν τόσο καιρό, κάτι θα είχε να μας πει. Αναμένοντας το επόμενο χτύπημα της συντρόφισσας ΜΞ, έχουμε όλο τον καιρό να θλιβόμαστε για την κατάντια της ιστορικής Αυγής…