Η νέα Βάρκιζα

Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι προκλητικός. Δεν μπορείς να αντισταθείς στην επίθεση εναντίον του, όπως δεν θα μπορούσες να αντισταθείς σε ένα πιτόγυρο από το Γιώτη μετά από 40 μέρες νηστεία. Και εκεί που είχα πει ότι δεν θα κοροϊδέψω τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για 40 μέρες έρχονται τα τελευταία χτυπήματα να με κάνουν να υποκύψω στον πειρασμό.

Εν αρχή ην η Μαριλίζα με το άρθρο της. Εντάξει, κάνεις ένα σχόλιο και λες δεν βαριέσαι, τόσοι και τόσοι πασόκοι πήγαν στην Κουμουνδούρου. Ένας πάνω, ένας κάτω δεν χάλασε κι ο κόσμος. Βέβαια αναρωτιέσαι πότε οι Συριζαίοι θα καταλάβουν ότι έχουν γίνει ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να πάρει μεταγραφή και ο ίδιος ο ΓΑΠ ή ο Μπένι για να αρχίζουν να το υποψιάζονται; Το ξεπερνάς, όμως και δείχνεις μια διάθεση να τους κατανοήσεις.

Μετά βλέπεις τον Μπαλάφα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να δηλώνει ότι αναγνωρίζει το χρέος κανονικά και με το νόμο. Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι: μήπως εγώ δεν θυμάμαι καλά; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αναγνώριζε το χρέος και προεκλογικα και απλά μου διαφεύγει; Ανατρέχεις σε παλαιότερες δηλώσεις του Τσίπρα και βλέπεις ότι όντως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ψέλλιζε κάτι περί διαγραφής του επαχθούς χρέους, ζητούσε το λογαριασμό του δημόσιου χρέους για να δει ποιο μέρος είναι αυτό που πρέπει να αφαιρεθεί και βεβαιώνεσαι ότι δεν αρμενίζεις εσύ στραβά.

Στα ελληνικά αυτές οι στάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποτυπώνονται με την όχι και τόσο εύηχη λέξη κωλοτούμπα. Αλλά επειδή δεν έχω πρόθεση να παραθέσω τις παλινωδίες των στελεχών της Κουμουνδούρου θέλω απλά να θέσω το ζήτημα σε μια άλλη διάσταση. Θέλω να φέρω στην κουβέντα τις επικοινωνιακές επικλήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ όλο το προηγούμενο διάστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ξεκίνησε την εποχή της κρίσης με μια αναφορά στην αναγκαιότητα ενός νέου ΕΑΜ. Την εποχή της αθωότητας, όταν ακόμα τα ποσοστά ήταν μικρά, μια τέτοια πρόταση δεν αντιμετώπιζε έντονη κριτική, παρά τις αντιφάσεις σχετικά με το στόχο του νέου ΕΑΜ. Επρόκειτο για ένα νέο ΕΑΜ που θα αντισταθεί γενικά και αφηρημένα, με στόχο εκτός των άλλων να προσελκύσει και νέες επενδύσεις.

Στη συνέχεια, και καθώς η μπάρα με τα ποσοστά άρχισε να σκιρτάει, και ενώ ο κόσμος ήταν στις πλατείες, ο ΣΥΡΙΖΑ ψέλλιζε κάτι για εξέγερση και επανάσταση. Μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά. Από την οργάνωση του ΕΑΜ πάμε στην εξέγερση.

Και εκεί που οι συριζαίοι έχουν αρχίσει να ψήνονται ότι αυτοί θα είναι η γενιά της εξέγερσης, αυτοί θα χτίσουν την κοινωνία του μέλλοντος, τους χαλάει τη δουλειά το ΠΑΜΕ που περιφρουρεί την βουλή. Και να ‘σου οι «Βάρκιζες», οι προδότες, αυτοί που προστετεύουν το σύστημα και διάφορα τέτοια.

Έπειτα έρχονται οι εκλογές. Αριστερή κυβέρνηση, λέει ο Τσιπρας και ο λαός από κάτω εκστασιάζεται όπως οι Ρουβίτσες, έτοιμος να σκίσει στα δύο την Αλέκα που πεισματικά αρνείται να βάλει νερό στο κρασί της, ακόμα κι όταν ο Αλέξης της τάζει την πρωθυπουργία. Άλλη μια ‘νέα Βάρκιζα’ για το ΚΚΕ, που τι κόμμα του λαού είναι αν δεν κάνει αυτό που λέει ο λαός;

Από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση στην δεύτερη μεσολαβεί μια άμβλυνση του λόγου του ΣΥΡΙΖΑ. Τα χρώματα γίνονται λίγο πιο απαλά, ένα απαλό γαλάζιο αντικαθιστά το κόκκινο, η διγλωσσία σχετικά με την κατάργηση, ανατροπή ή επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου εμφανίζεται καθημερινά και αρχίζουν να πληθαίνουν οι επαγγελματίες πασόκοι που περιστοιχίζουν τον Τσίπρα. Ταυτόχρονα οι αναφορές στο σχέδιο Μάρσαλ αποδεικνύουν πόσο αστοιχείωτοι ιστορικά μπορούν να γίνουν.

Ανακεφαλαίωση: κάναμε το νέο ΕΑΜ, οργανώσαμε μια ανοργάνωτη και αυθόρμητη εξέγερση, εκεί βρήκαμε απέναντί μας τους προδότες που μας πούλησαν, μετά τους είπαμε να πάμε να συγκυβερνήσουμε και μας ξαναπούλησαν, και μετά εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε ό,τι καλό είχαν οι άλλοι μας οι αντίπαλοι για να κερδίσουμε μόνοι μας.

Και πάμε στην μετεκλογική περίοδο, εκεί όπου εξαφανίζεται τόσο η πολυσυλλεκτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τις προϋπάρχουσες συνιστώσες τις έχει καταπιεί η συνιστώσα των πρώην πασόκων, και μαζί με αυτήν εξαφανίζονται και οι αναφορές στην «Αριστερά». Πουθενά δεν γίνεται πια λόγος για αριστερή κυβέρνηση, παρά μόνο κάποιες αοριστίες για δημοκρατία, διαφάνεια, στρατηγική και άλλες βλακείες που είχαμε συνηθίσει να ακούμε τόσα χρόνια. Επίσης εξαφανίζονται οι μεγάλες δηλώσεις τύπου «καμιά θυσία για το ευρώ», αλλά και τα παχιά τα λόγια για την «ώρα της ανατροπής». Αντί αυτών εμφανίζονται κάτι βαρετά, νερόβραστα συνθήματα όπως «ο σύριζα είσαι εσύ», επινοημένα μάλλον από πασοκογενείς επικοινωνιολόγους, που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Προφανώς εκείνο το «λαοκρατία» του ΕΑΜ ήταν εντελώς παρωχημένο. Ας έβαζαν ένα «το εαμ είσαι εσύ». Ακόμα μέλη θα έγραφαν.

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στον νέο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που υποστηρίζει πως το χρέος είναι νόμιμο, το αναγνωρίζει και θέλει να φτιάξει ένα νέο μοντέλο παραγωγής για να το αποπληρώσει. Μέσα σε αυτή την πορεία έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί κάποιες ιδιωτικοποιήσεις (κάνει κριτική μόνο για τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις) και να τονίσει σε όλους τους τόνους πόσο ανάγκη έχουμε τις επενδύσεις, αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα ασφαλές περιβάλλον για αυτές! Και φυσικά έπρεπε να καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Με μαθηματική βεβαιότητα οδηγούμαστε στο σημείο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα πει ότι πρέπει να γίνει ό,τι είναι απαραίτητο για να εξασφαλιστεί η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ, ότι πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία, ότι οι θυσίες του λαού θα πιάσουν-αυτή τη φορά- τόπο, ότι η νέα, νέα, νέα σύμβαση θα είναι σωτηρία της χώρας κτλ.

Και όλα αυτά ενώ έχουν με θράσσος καπηλευθεί ιστορικές εποχές, ιστορικές συνθήκες τις οποίες φέρνουν στα μέτρα τους. Μιλάνε για ΕΑΜ, για Βάρκιζα, για Βαϊμάρη, για παλιούς κομμουνιστές που δεν θα έκαναν τα λάθη του σημερινού ΚΚΕ και άλλα τέτοια. Εξοργίζονται με το μονόστηλο του Ριζοσπάστη για τον Χρόνη Μίσσιο και μιλούν για ντροπή της ιστορικής αυτής εφημερίδας και δεν ενοχλούνται για τα άρθρα της Μαριλίζας στην επίσης ιστορική Αυγή. Κατηγορούν όσους μένουν πιστοί σε αυτά που λένε και κάνουν ότι προδίδουν το λαό, την ώρα που μεγαλύτερη προδοσία και μεγαλύτερη «Βάρκιζα» από το να λες συνειδητά ψέματα στο λαό προκειμένου να του υφαρπάξεις την ψήφο δεν έχει υπάρξει στα χρονικά της Αριστεράς. Έχουν αποσυρθεί από τους λαϊκούς αγώνες, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις (δεν ήξεραν κατά που πέφτει η ισραηλινή πρεσβεία;) την πιο κρίσιμη στιγμή για το λαό και το κίνημά του, αποδεικνύοντας ότι αυτό που πραγματικά τους ενδιαφέρει είναι η με κάθε κόστος εκλογική νίκη. Είναι ή δεν είναι αυτή η νέα Βάρκιζα;