Δεν θα πεθάνει ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Για να είμαι ειλικρινής δεν βαριέμαι τίποτα περισσότερο απο τα επετειακά αφιερώματα για κάποιον, όπως πχ. σήμερα για τον θείο Κάρολο. Δεν ξενερώνω με τίποτα περισσότερο από όσο ξενερώνω με κλισέ τύπου: «ο Μαρξ είναι σήμερα επίκαιρος όσο ποτέ». Γιατί ρε φίλε; Χτες δεν ήταν;

Αν θέλουμε να τιμήσουμε κάποιον, στην συγκεκριμένη περίπτωση τον Μαρξ, ας το κάνουμε καθημερινά, μελετώντας το έργο του, υπερασπίζοντας τις ιδέες του και προσπαθώντας να μιμηθούμε το πνεύμα του.

Τα αφιερώματα ας τα αφήσουμε για τους νεκρούς. Ο Μαρξ δεν πέθανε ποτέ. Ζει στα κομμάτια από το σώμα του εργάτη που σκοτώθηκε σήμερα στην «Χαλκόρ», ζει στα πρησμένα χέρια του οικοδόμου, στην γεμάτη αξιοπρέπεια ζωή μιας καθαρίστριας, στα απεγνωσμένα βλέμματα των ανέργων, στις παθιασμένες φωνές των φοιτητών, στην περηφάνια των λατινοαμερικάνων που αντιστέκονται, στις αναμνήσεις των ανταρτών, στην ελπίδα όλων μας.

Δεν θα πεθάνει ποτέ, γιατί αυτοί που τον θέλουν «πεθαμένο» είναι εντελώς ανίκανοι να καταλάβουν από πού έρχεται και που πηγαίνει.