Όταν οι Χαλυβουργοί απεργούσαν δεν τους στήριξες γιατί δεν έρχεται έτσι η ανάπτυξη.
Όταν απεργούσαν οι υπάλληλοι του ΜΕΤΡΟ αγανακτούσες γιατί δεν μπορείς να πας στη δουλειά σου εγκαιρα και άνετα.
Όταν απεργούσαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές εκνευριζόσουν με τους χαραμοφάηδες που κάνουν τρεις μήνες διακοπές.
Όταν διαμαρτύρονταν οι δημοτικοί υπάλληλοι αδιαφορούσες γιατί μπήκαν με βύσμα.
Όταν οι ναυτεργάτες έκλειναν τα λιμάνια φοβόσουν μήπως ξενερώσουν οι τουρίστες.
Όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι στην phone marketing αδιαφορούσες γιατί δεν το ήξερες καν.
Όταν μικροεπαγγελματίες κινητοποιούνταν εναντίον του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, έτρεχες στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσεις με το υστέρημά σου γάλα και ψωμί ή λιαζόσουν σε μια καφετέρια διαμαρτυρόμενος για την τιμή του καφέ.
Όταν τα πάνοπλα «παιδιά μας» χτυπούσαν τις καθαρίστριες εσύ έβλεπες μουντιάλ και αναρωτιόσουν γιατί παίζει ακόμα ο Κατσουράνης.
Όταν σου είπε το αφεντικό να δουλέψεις ανασφάλιστος για 300 ευρώ είπες ευχαριστώ και σκέφτηκες πόσο καλός είναι που δεν σε πετάει στο δρόμο.
Όταν είδες τον φίλο σου να απολύεται αισθάνθηκες ανακουφισμένος έστω και με τα λίγα που παίρνεις. Έτσι κι αλλιώς την φτώχια σου την θεωρείς περηφάνια.
Όταν πήγες στα voucher και στα ΚΟΧ για λίγα περιορισμένης χρονικής διάρκειας ψίχουλα είπες ¨κάτι είναι κι αυτό».
Σήμερα σου ζητάνε να δουλεύεις για λίγα κουπόνια. Θα το καταπιείς και θα ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να σου πάρει το σπίτι η τράπεζα έχεις καιρό. Άλλωστε πάντα υπάρχουν πιθανοί σωτήρες. Μπορεί να είναι ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ένας ναζί μπράβος, ο θεός, ο παϊσιος που το προφήτεψε, οι ρώσοι, οι άλλοι που θα ξεσηκωθούν και θα μας λυτρώσουν. Πάντα κάποιος «άλλος». Όχι εσύ. Εσύ πιστεύεις πως μπορείς να συνεχίσεις να σκύβεις μπροστά στο αφεντικό σου και να εφευρίσκεις δικαιολογίες για την ταξική σου ασυνειδησία. Μπορεί κάποτε να είχες δικαιολογίες. Τώρα όχι. Είχες άπειρες ευκαιρίες να συνειδητοποιήσεις, να κατανοήσεις, να αγωνιστείς. Δεν ήθελες να τις αρπάξεις. Είσαι το ίδιο ένοχος με αυτούς που βρίζεις. Άλλωστε η ταξική εκμετάλλευση είναι σαν το τανγκό: Χρειάζεται δύο…
Cuando los trabajadores de la acería se pusieron en huelga no los apoyaste porque pensaste que así no puede haber desarrollo.
Cuando se pusieron en huelga los trabajadores del metro te subiste por las paredes porque no podías ir a trabajar a tiempo y sin problemas.
Cuando se pusieron en huelga los maestros de primaria y los profesores de secundaria te irritaste con esos parásitos que tienen tres meses de vacaciones al año.
Cuando protestaron los trabajadores municipales te dio igual porque esos entraron con enchufe.
Cuando los trabajadores portuarios bloquearon los puertos tuviste miedo de que espantaran a los turistas.
Cuando se pusieron en huelga los trabajadores de “phonemarketing” te dio igual porque ni siquiera te enteraste.
Cuando los pequeños tenderos se movilizaron contra la apertura de los comercios los domingos fuiste corriendo al súper a comprar leche y pan con el poco dinero que tienes y luego, mientras tomabas el café en una cafetería, empezaste a protestar por el precio del café.
Cuando, armados hasta los dientes, nuestros queridos “protectores de la ley” golpearon a las limpiadoras tú estabas viendo el mundial y te preguntabas por qué juega todavía Kachuranis.
Cuando tu jefe te dijo que trabajaras sin asegurar por 300 euros le diste las gracias y pensaste que qué bueno que es por no echarte a la calle.
Cuando viste que despedían a tu amigo te sentiste aliviado, aunque ganas muy poco, porque estás orgulloso de ser pobre.
Cuando fuiste a trabajar por 400 euros a uno de esos nuevos programas para parados te dijiste: “menos da una piedra”.
Ahora te piden que trabajes por unos cupones. Tragarás con eso y esperarás que algún día llegue un futuro mejor. Al fin y al cabo teines tiempo de sobra antes de que el banco te quite la casa. Siempre hay posibles salvapatrias. Puede que sea Samarás, o Chipras, o un matón nazi, o dios, o algún santo que lo haya predecido, o los rusos, o a saber quién. Eso sí, siempre será “otro” el que se rebele para redimirnos. No tú. Tú crees que puedes continuar agachando la cabeza ante el patrón, inventándote excusas para justificar tu falta de conciencia de clase. Puede que en otro tiempo valieran esas excusas. Ahora no. Tuviste infinidad de oportunidades para concienciarte, para comprender, para luchar. No quisiste aprovecharlas. Eres tan culpable como esos a los que maldices. Al fin y al cabo, la explotación de clase es como el tango. Hacen falta dos…
Ευχαριστώ για τον κόπο σου!
http://laikhexousia.blogspot.gr/2014/06/blog-post_8323.html
Αντιγράφω μια περικοπή από την Αρχή της πρώτης μέρας του Δεκαημέρου, του Βοκάκιου: “Τι περιμένουμε? Ποιο όνειρο επιδιώκουμε? Γιατί χασομεράμε κι αργούμε περισσότερο απ’ όλους τους άλλους πολίτες να φροντίσουμε για τη σωτηρία μας? Βρίσκουμε πως αξίζουμε λιγότερο από τους άλλους? Οι αλυσίδες που δένουν το κορμί με τη ζωή είναι άραγε πιο στέρεες σ’ εμάς παρά στους άλλους και μας δίνουν το δικαίωμα να περιφρονούμε τον κίνδυνο? Πλάνη! Βαυκαλιζόμαστε!”
Και σκέφτομαι:
Μήπως δεν έχομε χρέος να σταματήσουμε να κάνομε παραχωρήσεις προς το τίποτα?! Παραχωρήσεις προς όλους αυτούς τους ολετήρες, τους αναίσχυντους αυτοαναγορευμένους σωτήρες που μας οδηγούν στην καταστροφή? Από συστολή ή από φόβο, ας μην πέσουμε στο στρώμα της κατάθλιψης, απ’ όπου, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλουμε δε θα μπορέσουμε να σηκωθούμε ξανά.